Στο μοναδικό αυτό εστιατόριο της Γλυφάδας το φαγητό πρωταγωνιστεί σε μια πολυπρισματική οπτικοακουστική φαντασμαγορία.

Δείπνο και ταυτόχρονα μια σπονδυλωτή παράσταση με εναλλασσόμενα, σύνθετα «σκηνικά»: την έχει αυτή την αίσθηση της θεατρικότητας το «Αll Senses Gastronomy» που διανύει το δεύτερό του χρόνο στη Γλυφάδα. Ήδη από την ώρα που η κόκκινη ψηφιακή κουρτίνα του ανεμίζει, πριν ανοίξει και σε τυλίξουν δάση και ροδώνες, πάγοι και φωτιές, ανθρώπινες φιγούρες και πλαστικά... παπάκια. Σαν να περπατάς στις σελίδες ενός βιβλίου, σαν να παίζεις βιντεογκέιμ, σαν να βλέπεις ταινία ή όνειρο, κι εστιατόριο επιπέδου μαζί. Την κουζίνα έχει αναλάβει φέτος ο (νωρίτερα sous-chef του «Botrini’s») Τάσος Στεφάτος και όπως θα διαβάσετε στην κριτική του Δημήτρη Αντωνόπουλου στο «α» αυτής της Πέμπτης τα νέα πιάτα έχουν πολύ ωραίες ιδέες, δικές του «εικόνες» και τεχνική. Περιβάλλοντα, ήχοι, μυρωδιές τυλίγουν το τραπέζι, υπογραμμίζοντας, τονίζοντας, πλουτίζοντας τη γεύση σημειολογικά, με πολλών λογιών ερεθίσματα.

Όταν προσγειώνεται μπροστά σου ένας κορμός κεντημένος με γήινων αποχρώσεων μεζέδες (τραγανή αγκινάρα Ιερουσαλήμ με τον πουρέ της, σφαίρα καρότου με ιπποφαές, φύλλο από χαρούπι, μανιταρόπιτα με μανιτάρι που έχει υποστεί ζύμωση) είσαι τριγυρισμένος από φυλλωσιές. Το ευρηματικό «καμένο» ψωμί με βούτυρο, εμφανίζεται σε «φλεγόμενο τραπέζι», κι είναι λες και κυλάει λάβα από κάτω του. Ο ήχος του μπαλτά που χτυπάει ρυθμικά στο ξύλο την ώρα που βλέπεις ένα δάσος από κρεμασμένα προσούτο, «ντύνει» το προσούτο Ευρυτανίας που προσγειώνεται πάνω σε ψωμί, έτοιμο να βουτήξει σε ένα πιάτο με κρόκο αβγού ποσέ, βαθιά γευστικό κονσομέ μανιταριών, κρεμμύδια και κίτρινα, σαφρανάτα γογγύλια τουρσί. Τις φέτες καπνιστού ξιφία, τοποθετημένες πάνω σε πέτρες, τις βουτάς σε μαγιονέζα από φύκι nori και σε αραιωμένο γάρο με ήχους νερού στα αυτιά, την ώρα που η προβολή γύρω σου κάνει κατάδυση στη θάλασσα.

Έχει αυστηρά χορογραφημένο ρυθμό αυτό το ταξίδι. Όπερ σημαίνει, αν το δεις με όρους δείπνου, μια άλλη αίσθηση ισορροπίας, ασυνήθιστη. Το γεγονός ότι το τραπέζι είναι μόνο για δώδεκα σε κάνει να νιώθεις… μύστης. Δεν προλαβαίνεις, σχεδόν, να μιλήσεις με την παρέα σου –για να μη χάσεις τα τεκταινόμενα –, κι αυτό είναι μια ακόμη ιδιομορφία για μια (αυτονόητα κοινωνική) έξοδο για φαγητό. Μοιράζεσαι όμως, κι είναι πολύ δυνατό συναίσθημα αυτό. Σε παίρνει μαζί της η «Οδύσσεια» του «All-Senses Gastronomy» σε γαστρονομική (αλά Πήτερ Παν θα το πω) Neverland.