Η γαστρονομική θέα κρύβεται ενίοτε και στα υπόγεια, σε υλικά ταπεινά (πείτε τα και φτωχικά) που στα χέρια ικανών σεφ δίνουν νοστιμιά χρυσοσκουφάτη.

Αυτό σκεφτόμουν δοκιμάζοντας το φανταστικό κοτόπουλο που σερβίρει ο Σωτήρης Ευαγγέλου στην πανέμορφη σάλα, με την ακόμα ωραιότερη θέα στη θάλασσα, του «Salonica»: το στήθος έρχεται με φίνα κρέμα καλαμποκιού, καπνιστό μπέικον, κολλώδη gravy και χυμώδη (παρότι καψαλισμένα) φιλετάκια καλαμποκιού σε new age comfort ύφος, ενώ το μπούτι ακολουθεί την οδό της εξευγενισμένης παράδοσης και σερβίρεται κρασάτο με στακάτες χυλοπίτες και μανιτάρια ερεθίζοντας τον ουρανίσκο.

Την ίδια σκέψη έκανα ξανά δοκιμάζοντας την απίθανη σαρδέλα του Τόνι Βρατσάνου στο «Matsuhisa» της Αθήνας. Το απλό ψαράκι μετατρέπεται σε ένα sashimi επιπέδου με σος γιούζου, πιπερίτσες jalapeno και κορίανδρο, το οποίο ανταγωνίζεται τις υπόλοιπες σπεσιαλιτέ του μενού και βάζει ανάμεσά τους μια πινελιά ελληνικότητας. Μάλιστα δεν είναι η μόνη: ο κρητικός αχινός, με τον οποίο ο σεφ γαρνίρει τα εξαιρετικά «εικονικά» noodles καλαμαριού, κυριολεκτικά απογειώνει το πολύ φίνο πιάτο.