Σκληροπυρηνικός ροκάς που ακούει Αγγελάκα, Panx Romana και Διάφανα Κρίνα, ασυμβίβαστος από τη φύση του, ο 33χρονος Λεωνίδας μπήκε στην κουζίνα από τύχη, όταν σε ένα σταυροδρόμι ζωής στα μικράτα του γράφτηκε σε μια σχολή μαγειρικής. Τον γνωρίσαμε καλύτερα ως επικεφαλής σεφ του «Aleria», τις δύο πρώτες χρονιές που το γνωστό εστιατόριο της Μεγάλου Αλεξάνδρου τιμήθηκε με Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας.

Νωρίτερα είχε μαθητεύσει στις μπριγάδες θρυλικών εστιατορίων της Αθήνας των 00’s, όπως οι «Ορίζοντες Λυκαβητού» την εποχή που ο Γιάννης Γκελντής έδινε ρέστα, το «Semiramis» του Κεφαλαρίου, με head chef τον Γιάννη Λουκάκο, και το βραβευμένο εστιατόριο του Jerome Serres στο ξενοδοχείο «Ηριδανός», με πολλούς ακόμα φερέλπιδες νέους μάγειρες της εποχής, όπως ο Νίκος Καραθάνος, ο Μιχάλης Νουρλόγλου, ο Τάσος Μαντής και ο Θανάσης Σταμούδης.

Εκεί όμως, που όπως λέει και ο ίδιος, έμαθε να μαγειρεύει ήταν στο «Maze», το εστιατόριο με την υπογραφή του Gordon Ramsay στο Λονδίνο, αλλά και το «Mugaritz» στο Σαν Σεμπαστιάν, όπου βρέθηκε για ένα stage πριν από μια πενταετία, και έκτοτε επιστρέφει κάθε χρόνο. Στο ενδιάμεσο έφτιαξε (μετρημένους) ένα εκατομμύριο κεφτέδες στο «Rock’n’balls», όπου βρισκόταν μέχρι πρόσφατα, έως ότου η γνωριμία του με τους επιχειρηματίες γνωστών μαγαζιών της Γλυφάδας, οι οποίοι είχαν κλείσει τον χώρο του «Feedέl», του επέτρεψε να υλοποιήσει το concept κουζίνας που είχε στο μυαλό του.

«Ένα γαστρονομικό μεζεδοπωλείο που γεφυρώνει, ας πούμε, το χάσμα ανάμεσα στις κλασικές ταβέρνες και ένα πιο καλό εστιατόριο, τόσο από άποψη τιμής όσο και επιπέδου κουζίνας», εξηγεί ο Λεωνίδας και συμπληρώνει πως «μου αρέσει να παίρνω μια πρώτη ύλη βατή και συνηθισμένη και να την μαγειρεύω με μαγειρικές τεχνικές πιο εξελιγμένες, όπως λ.χ. το sous vide». Επί παραδείγματι, μια ταπεινή μπιζελόφαβα με τα καραμελωμένα κρεμμύδια της, την τρούφα, το τσορίθο και το θυμάρι, ταξιδεύει σε άλλους αρωματικούς κόσμους, ενώ τα χειροποίητα τορτελίνι έρχονται παρέα με τσιπς από την πετσούλα του κόκορα που τα συνοδεύει.

Στην πρόσφατη επίσκεψή μας στο μαγαζί, χαρήκαμε ακόμα ένα υψηλών προδιαγραφών ξινούτσικο κουσκουσάκι μαγειρεμένο με dashi, σαφράν και μύδια, γαρίδες και καλαμάρι, όπως και την τρυφερή παντσέτα με τραγανή πέτσα, πουρέ γλυκοπατάτας και crispies κρεμμυδιού. Αυτά ως προς το βραδινό μενού, γιατί κατά τη διάρκεια της ημέρας «τρέχει» ένας πιο light κατάλογος. Όχι για πολύ ακόμα, καθώς ο Λεωνίδας θέλει να διαμορφώσει μια ουσιαστικά ενιαία κάρτα για όλη την ημέρα, η οποία θα σου επιτρέπει να καταλαβαίνεις καλύτερα τι είναι το «Feedέl», όπως σημειώνει, οπότε και θα έχουμε εκ νέου αφορμή να επιστρέψουμε στο μαγαζί, αλλά και στο κρυμμένο αστικό πάρκο-όαση της Κτενά που το αγκαλιάζει, μιαν ανάσα από την Ερμού.

Διαβάστε την κριτική του Δημήτρη Αντωνόπουλου για το «Feedέl»