Είτε παραδοσιακά είτε πιο μοντέρνα, τα izakaya είναι κάτι σαν sake/shochu bars. Ένα ιαπωνικό ανάλογο της αγγλικής pub, ή του ισπανικού tapas bar, όπου οι Ιάπωνες συναντιούνται μετά τη δουλειά, χαλαρώνουν τις γραβάτες τους, τρώνε χωρίς πρωτόκολλο, πίνουν και συζητάνε. Σύμφωνα με τη «Nippon Telegraph», στη χώρα των χρυσανθέμων υπάρχουν περί τα 80.000 izakaya. Τώρα έχει κι η Αθήνα ένα. Προστέθηκε πρόσφατα στη resto-συλλογή του Γιάννη Μωράκη, στην οδό Λεβέντη στο Κολωνάκι, δυο βήματα από τα επίσης δικά του «Nikkei» και «Cinderella». Στο «Ιzakaya», το όνομα του οποίου επιλέχτηκε για να σηματοδοτήσει ακριβώς τη χαλαρή διάθεση, ο γνωστός επιχειρηματίας συνεργάζεται με τον Χρόνη Δαμαλά, όποτε, για την περίπτωσή του, εκείνο το «pub» που λέγαμε παραπάνω κάντε το καλύτερα «gastro-pub», ενώ μετρ είναι ο sui generis Γιώργος Μακρυγιάννης.

Ο χώρος, το ντεκόρ του οποίου έχει επιμεληθεί η GJP Construction του Γιώργου Παντελούκα, είναι σχετικά μικρός. Με το που μπαίνεις, το βλέμμα αγκιστρώνουν τα κλουβάκια-φωτιστικά (παραπέμπουν κατά πάσα πιθανότητα στα κόκκινα χάρτινα φαναράκια που θα δεις έξω από αντίστοιχους χώρους στην Ιαπωνία) κι ένας τοίχος ντυμένος με ένα πολύχρωμο κολάζ από ρετρό ασιατικές αφίσες – ανάμεσά τους, αν κοιτάξεις καλά, θα εντοπίσεις και μια αλά Disney Χιονάτη. Μια γκέισα ζωγραφιστή σε μία εσοχή στον τοίχο κλεισμένη με μεταλλικό πλέγμα, δένει παράδοση και βιομηχανική αισθητική, ενώ οι λιτές, πολυθρονέ, ξύλινες καρέκλες, με κόκκινα και μαύρα μαξιλάρια, αντανακλούν πιο μοντέρνους τόνους, μέρος κι αυτές ενός μιξάζ μίνιμαλ-μάξιμαλ με ποπ αναφορές.

Το «Ιzakaya» έχει προφανώς sushi, έχει όμως κι άλλα πράγματα. Ο Χρόνης Δαμαλάς παίζει ανάμεσα στα ιαπωνικά κλασικά και σε πιο σύγχρονα στοιχεία σε μια κουζίνα που κάνει, αναμενόμενα, και τα σκέρτσα της, έχει και τις casual/comfort food αναφορές της. Πριν σταλάξω, π.χ., στο ποτήρι ένα sake ονόματι Junmaishu kiku-masamune, γλυκόπιοτο, dry, με απαλό άρωμα (στον κατάλογο, εναλλακτικά, υπάρχουν και καμιά δεκαριά επιλογές σε κοκτέιλ), ήρθε ένα «σφηνάκι» αχινοσαλάτας, με sake, yuzu και λάιμ, φουλ έντασης. Και έπειτα από τα δροσερά φύκια hijiki με καρότο και τα ευχάριστα κρύα ρολάκια σπανακιού με καπνιστή σόγια, καρότο πίκλα και bonito (νιφάδες παλαμίδας), κατέφθασαν θαυμάσιες γυαλιστερές σεβίτσε με κόλιανδρο και σταφύλι της θάλασσας και ένα σκανδαλιστικό μαριναρισμένο λαβράκι, κεντημένο με αχινό, passion fruit και τσίλι –τα δύο τοπ πιάτα που δοκίμασα–, ενώ και η ιδέα του ταρτάρ τόνου εν είδει taco, που σερβίρεται παρέα με διάφορα γευστικά παραφερνάλια σε θήκη… για hot dog, είναι πολύ καλή.

Το τηγανητό καλαμάρι με sweet chili δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε, τη σαλάτα όμως με πάπια κονφί, μάνγκο, κόλιανδρο και κάσιους, που γλυκίζει ευχάριστα, αξίζει να τη δοκιμάσετε, ενώ και το τηγανητό ρύζι, που έρχεται σε όμορφο κουτάκι, με κοτόπουλο και καλαμπόκι, σουσάμι, στικς τζίντζερ και dashi (που του δίνει καπνιστό χαρακτήρα) είναι ωραίο. Από τα γλυκά που προτείνει ο σεφ, ο οποίος επί τη ευκαιρία να σας πω ότι το καλοκαίρι του θα το περάσει στο εστιατόριο του καινούργιου «Cavo Tagoo» στη Σαντορίνη, ξεχώρισα τη namelaka με τσάι και λευκή σοκολάτα, σορμπέ μάνγκο, ταπιόκα και passion fruit.