Το surf ‘n’turf είναι μια αμερικανιά που πρωτοεμφανίστηκε σαν όρος το 1961 στους «Los Angeles Times» για να περιγράψει τη συνύπαρξη σε ένα πιάτο συνήθως αστακού και φιλέτου και είχε την θέση που επεφύλαξαν στην Ελλάδα οι νεόπλουτοι στην αστακομακαρονάδα. Συμβολική συνύπαρξη δύο εμβληματικών ακριβών υλικών που δίνουν σ όποιον το τρώει την αίγλη-έτσι νομίζει- ότι ανήκει σε ανώτερη τάξη και ότι μετατρέπεται δια μαγείας σε VIP. Τα πιάτο βεβαίως εδραιώθηκε στην αμερικάνικη κουζίνα και κυρίως στην λεγόμενη διεθνή της δεκαετίας του 1960-1970, παρ ότι πολλοί μεγάλοι σεφ το ειρωνεύτηκαν σφόδρα. Η εδραίωσή του ήταν το κίνητρο για κάποιους άλλους να ο πάρουν και να ο εκτινάξουν σε απίστευτα γαστρονομικά ύψη. Ένας απ αυτούς, ο Eric Ripert, κεντάει επί του θέματος στο εστιατόριό του το «Le Bernardin» στη Ν. Υόρκη που θεωρείται ίσως το καλύτερο στον κόσμο για κουζίνα ψαριού, με 3 αστέρια Michelin World’s 50 Best Restaurants. Δοκίμασα πριν μερικές μέρες δύο αστέρια που με άφησαν με το στόμα ανοιχτό.

Ένα συνδυασμό καραβίδας με φουαγκρά κατ αρχάς, με συγκλονιστικό συνδυασμό απαλών υφών ανάμεσα στα δύο υλικά τόσο που να μοιάζουν δίδυμες ˙ κλου το δέσιμό του με μια σάλτσα Périgord βασισμένη στο βούτυρο και την τρούφα. Το άλλο εξαιρετικό πάντρεμα έγινε ανάμεσα σε λευκό τόνο και βοδινό wagyu εξαιρετικής ποιότητος. Η εισαγωγή με τον τόνο είναι ντελικάτη, ηλεκτρισμένη όμως από μια βουτυράτη σάλτσα εσπεριδοειδών. Η συνέχεια είναι συγκινητική με το σπέσιαλ κρέας να χτυπάει στα ίσα την τρυφεράδα ενός φουαγκρά, μαεστρικά τσιμπημένο από 3άστερη πικάντικη κορεάτικη bbq sauce, με ενδιάμεση γέφυρα ανάμεσα στα δύο καυτερό λάχανο κιμτσί με ασιατικό αχλαδόμηλο. Πολύ θα ήθελα να φάω και μια προχώ αστακομακαρονάδα σ αυτό το μοναδικό εστιατόριο…