Ο κορυφαίος σεφ του 20ου αιώνα, μαγειρεύει πλέον ουράνια.

Ήταν ήρωας, μυθική προσωπικότητα της παγκόσμιας γαστρονομίας που έλαμψε από τη δεκαετία του 1990 και είχε το τσαγανό να κλείσει το περίφημο 3άστερο εστιατόριό του στο απόγειό της δόξας του, το 1995, έχοντάς το ανακοινώσει 2 χρόνια πριν. Κανείς δεν πίστευε ότι θα αποχωρήσει. Κι όμως κράτησε την υπόσχεσή του, στα 50 βγήκε σε σύνταξη από το άγχος της γαστρονομικής κορυφής και η Liberation τον έκανε εξώφυλλο. Ο Joël Robuchon έφυγε οριστικά από κοντά μας έχοντας δοξαστεί ως ο καλύτερος σεφ του 20ου αιώνα το 1989 από το περιοδικό και τον γαστρονομικό οδηγό Gault Millau.

Είχα την τύχη να γευτώ την κουζίνα του το 1993, σε μια επίσκεψη μαζί με τη γαστρονομική ομάδα του «α» στο περίφημο πολυτελές εστιατόριό του της οδού Poincaré, και θυμάμαι τον εαυτό μου να γελάει σα χαζός από την έκπληξη της άφατης απόλαυσης τρώγοντας τον περίφημο πουρέ του, που θυμάμαι στη συνέχεια να τον αποκαλώ, όταν τον έφτιαχνα στο σπίτι μου, αφέψημα πατάτας σε βούτυρο! Τόσο πλούσια ήταν η γεύση του και η υφή του μεταξωτή. Το 2003 είχα την τύχη να παραβρεθώ στα εγκαίνια του εξαιρετικού concept «L'Atelier de Joël Robuchon» που δεν ήταν τίποτε άλλο από την ιδέα των τάπας μεταφρασμένη σε μια cool υψηλή γαστρονομία.

Δεν ξέφυγε από των γαλαξία των αστεριών Michelin καθώς έφτασε να έχει συνολικά 32 για τα εστιατόριά του σ' όλον τον κόσμο, με κατά καιρούς πέντε 3άστερα και επτά 2άστερα. Ήταν σκληρός και απαιτητικός στη δουλειά του, αλλά και τόσο προσιτός και προσγειωμένος όταν του μιλούσες. Η κληρονομιά του θα μείνει στους ουρανίσκους για πάντα, ως ο κορυφαίος σεφ της post nouvelle cuisine εποχής, με μια αισθητική της γεωμετρικής καλλιέπειας και αρμονίας, και με απίθανα ραφινάτες γεύσεις.