Είναι πολύ ιδιαίτερα τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται όταν πίνεις ένα παλιό κρασί. Μες την αυτοσυγκέντρωση που επιβάλλει η διαδικασία της δοκιμής, με το πρώτο γαργάλημα της μύτης από τα αρώματά του, είναι φορές που σε τυλίγει μια ξεχωριστή νοσταλγική αύρα· ειδικά όταν ξέρεις ότι πίνεις από την τελευταία φιάλη που υπάρχει στην κάβα του οινοποιείου και ότι μάλλον δεν θα το ξαναδοκιμάσεις ποτέ στη ζωή σου. Όταν μάλιστα μιλάμε για ένα κρασί μυθικό για τα ελληνικά δεδομένα σαν το «Μαγικό Βουνό» του Nico Lazaridi, τότε η αναπόφευκτη συγκίνηση γίνεται ακόμα πιο μεγάλη. Το «Μαγικό Βουνό» του 1997 το είχα δοκιμάσει στη νεότητά του, το 2001, και ήταν εντελώς διαφορετικό πλάσμα: φρουτένιο και γήινο, είχε ψιλοσοκολατένιες τανίνες, ωραία δομή αλλά και μια ατίθαση πικράδα όπως μου λένε οι σημειώσεις μου της εποχής για μια κάθετη γευσιγνωσία από τη σοδειά της γέννησής του το 1990.

Τώρα, μια ματ γλύκα χάιδεψε τα ρουθούνια μου σαν πυκνή μαρμελάδα από μικρά κόκκινα φρούτα, σύκα και δαμάσκηνα, ντυμένα όλα με βανίλια, που θα μπορούσα να την παρομοιάσω λίγο με την ατμόσφαιρα του φιλμ «Τ’ απομεινάρια μιας μέρας». Ψάχνοντας και εντρυφώντας στα ενδότερα του κρασιού, εκεί που οι γουλιές του αφήνουν στη γλώσσα μια ώριμη θέρμη φωτισμένη από μια χαρούμενη οξύτητα, μου ήρθε στ’ αυτιά η φωνή του Μάριου Φραγκούλη να τραγουδάει «Το μαγικό βουνό/του Αλχημιστή το θησαυρό/ψάχναν δυο φίλοι κάποτε να βρουν/και τη χαρά να μοιραστούν» σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου και μουσική του Θύμιου Παπαδόπουλου. Τέτοιες στιγμές αρχίζεις να φιλοσοφείς πάνω στο μυστήριο του χρόνου και ανασύρεις από τη βιβλιοθήκη το ομώνυμο αριστούργημα του Τόμας Μαν.

Το «Μαγικό Βουνό» ήταν πάντα ένα δυσεύρετο κρασί παλαίωσης που κυκλοφορούσε σε υποψιασμένες κάβες. Γι’ αυτό αξίζει να πιείτε αυτόν το συνδυασμό που παράγει η χημεία των Cabernet Franc, Cabernet Sauvignon και Merlot στις εξαιρετικές χρονιές 2006 και 2010 ή να τα παλαιώσετε στην κάβα σας τώρα που το δημοφιλές κόκκινο γιορτάζει τα 25 χρόνια από τη δημιουργία του.