Άνετα θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ρυζόγαλο είναι από τα γλυκά φετίχ που ξυπνάει τρυφερές παιδικές μνήμες. Και είναι από τα γλυκά που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά εστιατόρια ως ένα από τα αγαπημένα θέματα της Νέας Ελληνικής Κουζίνας που ανθίζει. Βρέθηκα λοιπόν τον Σεπτέμβριο στην Τήνο στα πλαίσια της έρευνας των Χρυσών Σκούφων και εκεί καταχάρηκα το φινάλε ενός πολύ ωραίου δείπνου στο πολύ όμορφο εστιατόριο με το ρομαντικό όνομα «Ήταν Ένα Μικρό Καράβι». Αιτία το φανταστικό ρυζόγαλο του σεφ Αντώνη Ψάλτη που μόνο του, ξεχωρίζει από την υπόλοιπη πολύ καλή κουζίνα, και στέκεται σε επίπεδο Χρυσών Σκούφων! Το πρώτο στοιχείο που το εξυψώνει, είναι ένα ρύζι σε άψογο al dente που το ελαφρύ χύλωμά του το παίρνει μάλλον από το άμυλο του ρυζιού και όχι από παρμεζάνα.

Εκεί που σκάβεις με το κουτάλι σου το πιάτο σε περιμένει μια έκπληξη καθώς από κάτω είναι στρωμένη μια ντελικάτη κρέμμα ελληνικού καφέ. Στέκει και από μόνη της πολύ ωραία μέσα στο γλύκισμα αλλά υπάρχει μια μαγκιά ακόμη που σε κάνει να χειροκροτάς. Από πάνω ο Ψάλτης βάζει φλούδα λεμονιού confit, ένα εξελιγμένο γλυκό του κουταλιού δηλαδή, που η αρωματική γλυκόξυνη και μια σταλιά πικρή γεύση του κοντράρει και ισορροπεί την αύρα του καφέ κάνοντας το ελληνικό αυτό επιδόρπιο σοφιστικέ και δημιουργικό με τρείς μόνο γευστικές νότες. Αν λοιπόν πάτε ξέρετε με τι θα γλυκαθείτε, και από τα πιάτα της κουζίνας ξεχωρίζω τον βραστό μπακαλιάρο με ρεβιθοσαλάτα από σπέσιαλ ντόπια ρεβύθια, το κατσίκι(πεντανόστιμο τρυφερούδι) με πληγούρι, τα ραβιόλια με κουνέλι και σάλτσα στιφάδο και φυσικά τις εξαιρετικές άγριες αγκινάρες.