ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Η ρετσίνα στα σαλόνια της υψηλής γαστρονομίας

Από -
Ο Μιχάλης Παπαφίλης βάζει τις τελευταίες πινελιές στο πιάτο που παρουσίασε στο diner de gala της απονομής των Χρυσών Σκούφων - Χρυσοί Σκούφοι
Ο Μιχάλης Παπαφίλης βάζει τις τελευταίες πινελιές στο πιάτο που παρουσίασε στο diner de gala της απονομής των Χρυσών Σκούφων

Στη συνείδηση των πολλών η ρετσίνα είναι ένα ταπεινό κρασί συνοδευτικό μεζέδων. Είναι όμως αλήθεια αυτό;

Η σφυρίδα ψητή με χταπόδι και βολβούς, «ανθό» καλαμαριού και σάλτσα σαφράν από τον Μιχάλη Παπαφίλη που συνοδεύτηκε από «Δάκρυ του Πεύκου 2017».
Η σφυρίδα ψητή με χταπόδι και βολβούς, «ανθό» καλαμαριού και σάλτσα σαφράν από τον Μιχάλη Παπαφίλη που συνοδεύτηκε από «Δάκρυ του Πεύκου 2017».

Είναι γεγονός ότι οι Χρυσοί Σκούφοι (η τελετή απονομής εν προκειμένω) είναι η κορυφαία ελληνική γαστρονομική εκδήλωση κατά τη διάρκεια της οποίας αναδεικνύονται και βραβεύονται τα καλύτερα εστιατόρια. Αυτό έγινε και στην πρόσφατη εικοστή πέμπτη απονομή που έγινε στη Μεγάλη Βρεταννία τη Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου. Παράλληλα όμως έγινε και κάτι άλλο εξαιρετικά σημαντικό για την ελληνική γεύση και πιο συγκεκριμένα για το ελληνικό κρασί.


Για πρώτη φορά σε δείπνο τόσο υψηλού επιπέδου μια ρετσίνα, για την ακρίβεια το «Δάκρυ του Πεύκου 2017» του οινοπαραγωγού Στέλιου Κεχρή, βρήκε επάξια μια θέση στο τραπέζι και συνόδευσε μια «ψητή σφυρίδα με χταπόδι και βολβούς, ανθό καλαμαριού και σαφράν». Δημιουργός του πιάτου ήταν ο Μιχάλης Παπαφίλης ένας νεαρός Έλληνας chef που διαπρέπει στο εστιατόριο Epicure (τρία αστέρια Michelin) δίπλα στον κορυφαίο chef Eric Frechon.

Για το Στέλιο Κεχρή και για όσα έχει κάνει για να βάλει τη ρετσίνα στα μεγάλα σαλόνια αλλά και για να διεκδικεί (και να κερδίζει) χρυσά μετάλλια, θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Αυτό που πρέπει να τονίσουμε σήμερα είναι η σημασία της ανάδειξης της ρετσίνας σαν ποιοτικό κρασί. Δίνοντας απλώς τροφή για σκέψη και χωρίς να υπονοώ κάτι το συγκεκριμένο θα πω το εξής: Πριν από μερικές δεκαετίες στην άγνωστη οινικά Πορτογαλία (τι σας λέει η λέξη Mateus;) η Madeira και το Porto την κρατούσαν με αξιώσεις στον χάρτη των κρασιών. Σε μια Ελλάδα που σήμερα δεν είναι τόσο άγνωστη γιατί δεν μπορεί να ισχύσει το ίδιο για τη Ρετσίνα και για τα γλυκά κρασιά της Σάμου;